Niet alleen het museum-bezoek was iets om over te schrijven. Nee, ook de eerste ervaring mate de OV-chipkaart. Doetiehet of doetiehetniet? Hij deed 't prima. Pfft, opluchting, want wat sta je te klungelen als zo'n ding een rood ipv groen lichtje geeft bij het instappen van bv een bus? Waarschijnlijk was ik zo vervuld van het feit dat ik daar geen probleem mee kreeg, dat toen Piet aan me vroeg of ik mijn NS vrijkaartje had laten afstempelen, dat was net voor dat de trein zou vertrekken, ik "shit" riep, waarop Piet met mijn kaartje in de hand een sprintje trok het perron op naar de stempelautomaat en net op tijd terug was. Wat een gelukje, dat bespaarde mij een boete van heel veel eurootjes. Zo begon de reis al met iets bijzonders. De Intercity naar Groningen was zoals altijd een genoegen. Iets te harde stoelleuningen, dat wel, maar verder ruime zitplaatsen, tafeltje in het midden en dus snel de thermoskannen met resp. thee en koffie erop. Koekje erbij, en laat de rit maar beginnen. Twee en een halfuur later Groningen. Natuurlijk alle ins en outs weer eens uitgewisseld, tja we worden, uh zijn, al aardig op leeftijd. "Vroeger", komt steeds vaker voor in onze gesprekken. Ach wat geeft dat, maakt het alleen maar nog gezelliger.
Het museum. Kaartjes gekocht, jassen en rugzakken ingeleverd en gààn. We kregen een kleine catalogus mee, maar of dat ons ligt, we worden nooit echt wijs uit de info die er in staat. Al na een pagina of twee vinden we geen overeenkomst meer tussen de ons voorliggende pagina en het kunstwerk aan de muur. Te veel tekst om de gegevens te laten synchroniseren met het beeld van zo'n schilderij. Jammer. Ik vind , als het wel klopt, dit toch altijd net ietsje meer opleveren dan het ernaast hangende kaartje met alleen de titel van het werk, de naam van de kunstenaar en de tijd waarin alles plaats vond.
Want wat was het allemaal prachtig. Gedrieën liepen we van kunstwerk naar kunstwerk, op soms een afstandje van enkele centimeters, waardoor de suppoosten toch wat zenuwachtig naar ons gingen kijken. Niemand die ons daarover corrigeerde, dat was wel heel anders zoals we een keertje eerder meemaakten. Toen werden we voortdurend gemaand om toch zeker 1 meter afstand van de muur aan te houden... We voelden ons behoorlijk pi..... en misten daardoor een hoop plezier aan het bekijken van vele kunstwerken.
Toch gebeurde ons ooit, in een ander museum, iets wat niemand wil, nl het alarm werd door ons in werking gesteld! Ik, om iets goed te kunnen waarnemen, zet vaak mijn bril even af en ga dan vlak bij het schilderij staan. Op zo'n moment tikte ik eens met een van de pootjes van mijn bril een werkstuk aan. En? Jahoor, daar ging het alarm af. Oei, wat nu? Nou gewoon niks. Zeker een half uur later en vele zalen verder, kwam iemand ons vragen of er iets volgens ons gebeurd was en zo ja wat. En of we het, toen ik "bekende" nog aan kon wijzen welk schilderij het betrof. Waarop de betreffende suppoost na een hele speurtocht op een knoppen-paneel het alarm, de bel dus, uit kon zetten. Hilarisch vonden we het. Ja, achteraf. Op dat moment niet!
Dus nu zeiden we steeds tegen elkaar: "Let op, Kijk uit, Weet je nog?" Eén keer kreeg ik toch weer een, volgens mij onterechte, vermaning. Sta ik in een grote hal in het Groningse museum, een prachtige trap te fotograferen, met flits, waarop een suppoost me zei, dat flitsen verboden was. Of ik daarmee onmiddellijk wilde stoppen. Ik weet ook wel dat je niet in een museum mag flitsen, maar er was in velden of wegen een schilderij te bekennen. Dat kon wel zo zijn, maar flitsen MAG NIET!" Hilarisch dus, vond ik dit.
Hier nog een "flitsende"foto van ons drieën. Piet in cognito....
