Marksluis. De dag ervoor ook al gezien. Maar deze keer gebruikt door ons om naar het zuiden te reizen, via het Wilhelminakanaal. Slechts een halve meter verval. Makkelijke sluis.
Op naar sluis I, II, en III. Die zijn van een hele andere categorie. In ons logboek staat al het een en ander aangegeven rond de bolders II en III, die op onmogelijke plaatsen zitten, en de sluizen nog al stormachtig zijn, rond de waterinlaat. Dit geldt niet voor Sluis I, die lukt prima. Bolders genoeg. En ondanks de vijf meter verval, we gingen omhoog, rustig te doen. Maar dan. We moesten wachten voor sluis II op een beroepsschip die geschut werd, en waar ik hoorden zeggen: "Langzaam? Ja een van de kleppen zitten vast." Dit gaf, zo bleek later een instroom van water, die hierdoor nu heel geleidelijk ging, want in de sluis III, een dubbele, daar zagen we hoe het water, zoals in ons logboek al vermeld was, inderdaad te keer kon gaan. Door het gebrek aan bolders waarmee je zou kunnen werken, moet je de trap om vast te maken, hanteren en steeds de lijn om de paar sporten wisselen, wat op een gegeven moment niet meer kan, omdat je met alle kracht die je in je hebt plus motor bijsturing, de boel redelijk aan de kant moet zien te houden. Gevolg, een harpstijve, strakke lijn die niet van de trap los te maken is en dit punt "vrolijk" onder water doet verdwijnen. Niet erg natuurlijk, maar prettig is dit niet. Gelukkig kan je op een gegeven moment een andere lijn om een bolder op de walkant gooien en wordt het plaatje hierdoor vriendelijker. En dit verhaal TWEE keer, aangezien Sluis III een DUBBELE is, twee maal drie meter. Niks verder gebeurt, alleen weer flink kunnen oefenen in elkaars incasseringsvermogen. Geen woord gescholden, geen woord ter verwijt. Dat was ooit wel eens anders.... l a n g geleden. Wat een test voor de franse sluizen straks.
De bruggen daarna hoef je maar 1 keer aan te roepen en ze worden steeds als je er redelijk dichtbij bent, al van rood-groen (= komt u maar) voorzien. Intussen, zo rond drie uur begonnen we het varen een beetje zat te worden, en gingen we op zoek naar een ligplaats. Een aantal op de kaart aangegeven aanlegplaatsen, voldeden niet aan onze norm, te weinig bolders op de walkant, of gevaarlijk uitstekende ijzeren resten van ooit een nette (?) aanlegkade. Zelfs bij een was het verboden, in verband met instortingsgevaar. Van wat konden we niet zien, stond wel een gigantisch hek om heen.
Na de Oisterwijksebaan brug zou de ingang naar een haven in Tilburg zijn. Natuurlijk even netjes afgemeld, bij de Centrale Bediening Tilburg, omdat we hoofdvaart verlieten.
Klopte, zo te zien. Vlak voor de brug erheen, in het zij-vaartje, een wachtsteiger. "VOL" riep Jaap. Aangekomen, bleken er grote omgebouwde plezier/beroepsschepen daarvoor te liggen, waardoor de steiger er achter onzichtbaar was. Wat een plaatje. In een prachtig zonnetje, vol met groen, en zo te zien een lieflijke, bleek later een arme, omgeving te zijn. De Piusbrug zou op de hele uren geopend worden en het was nu even over half vier, dus moesten we zeker 20 minuten wachten. Precies om vier uur kwam de brugwachter, gelukkig liep hij direct naar ons toe en vroeg of we er door wilden.
 |
| Tilburg - bij de Piusbrug |
"Als het mag, liever niet, we vinden een prima steek, door onder andere die JUMBO hier aan de overkant. Bovendien wij lazen dat de haven pas half mei open ging."
Dit laatste bleek een onjuiste vermelding op de Piusbrug te zijn. De haven is gewoon open.
"Mogen we toch hier blijven?"
"Ja hoor, het is nog niet druk, het vaarseizoen is pas begonnen, van mij mogen jullie."
Een binnensmonds gejuich deden we wel even. Want met dat zonnetje er bij, en nu ook nog, het is half tien in de ochtend, is dit een heerlijk plek om van onze vaartocht uitbundig te genieten.
Straks weer boodschappen doen bij..................Jumbo, zien dat we onze geitenmelk producten weer aan kunnen vullen.
