21 mei - 27 mei Givet/Haybes/Revin/Chateau-Regnalt/Charleville-Meziers

Na zes dagen toch weer eens Wifi-en. In Charleville-Mezieres, gratis. Met code via de capitainerie en onze antenne, wordt het een prima verbinding. Ben benieuwd hoe lang het duurt voor een volgend contact. Misschien ook weer alleen via een grotere stad of zo...

20 mei -Dinant

Profondeville

Vertrokken uit Profondeville, een schitterende plek en eigenlijk zou je er moeten blijven liggen. Alles is er. Rust, mooie omgeving, en allemaal restaurantjes en kleine eethuisjes, bistro's ?

Toch maar weer verder, we vertrokken om half tien. Een beetje waterig zonnetje en verder windstil. De tocht naar Dinant leverde geen echte bijzonderheden op, hoogstens dat we een beetje kif kregen met een mede sluisganger. Hij wilde dat we een eindje verder in de sluis gingen liggen. Maar Jaap had net met veel moeite vast kunnen maken, en dacht dan schuif jij toch een eindje op, met je kleine scheepje. Daar was die meneer het helemaal niet mee eens, zelfs het aanbod om langszij te komen en aan ons schip vast te maken, vond hij ook al geen goed idee. Later toen hij in onze rook van de uitlaat lag te happen, ging hij helemaal uit zijn "panty",  "denk toch om je hart" riep Jaap nog naar hem en deed de motor toch maar voor hem uit.
Ergens onderweg, ik weet niet welke sluis, ging het nog even flink te keer met het weer, stortbuien, voor even, net om het stof vast te plakken, meer niet.

Nu liggen we in Dinant, het was er bijna compleet leeg bij onze geliefde stek (gratis) bij hotel Ibis/Casino.

Nog wel iets raars hier meegemaakt, een stel zigeuners hadden wel heel erg veel aandacht, zelfs de deurkruk werd uitgeprobeerd en ging open (stom stom), en overal naar binnen kijkend en praten in taal die je niet verstaat. Andere scheepjes hier intussen ook gearriveerd kwamen ook bij ze aan de beurt. Griezelig. Vijf volwassen mannen en twee vrouwen. Gelukkig liepen ze uiteindelijk door, richting stad. Vanavond maar extra alles op safe zetten.

21 mei – Givet

Na een tocht zonder problemen, ook zonder iets bijzonders meegemaakt te hebben liggen we nu in Givet. Aan de kade die we zo goed kennen. Opvallend is wel hoe het gedeelte voor de pleziervaart is uitgebreid met het gedeelte dat eens alleen voor de beroepsvaart bestemd was.

Intussen zijn we 250 euro armer en een Frans vignet rijker. We hebben ook een apparaat voor afstandbediening mee gekregen. We zijn benieuwd hoe de Engelsen die met ons opvaren daar mee omgaan. Hopelijk zonder problemen; vroeger kreeg je een vel met allerlei instructies mee. Nu alleen dat apparaat en verder niks. Wij weten intussen, ook door ervaring wijs geworden, hoe er mee om te gaan. Voor je het weet,leg je zo binnen een paar minuten het hele systeem plat. Ons is dat in ieder geval een keertje “gelukt”. Vond de sluismeester niet leuk…..Trouwens we moeten ook weer aan onze gordijnen denken. Deze op tijd sluiten. Want bij elke sluispassage wordt een tijd van lichtonderbreking gemeten en met onze gordijnen open, wordt die te kort en gaan de sluisdeuren, voorafgegaan door een alarmbel, dicht. Flink schrikken is dat. Door onze grote ramen en op lichtcel hoogte, wordt de informatie verkeerd verwerkt. En lijkt als of we, die elf meter van ons, de cel voorbij is, en dan moeten er nog meters volgen. Gevolg? De sluisdeuren gaan dicht! En wij? Als gekken met heel veel gas erop de sluis uit varen.

Geen Wifi.

22 mei – Haybes

Bij sluis les 4 Chemines, tijdens het kopen van het Franse vignet, vroeg de sluismeester waar we heen gingen en waar we die avond zouden stoppen om te overnachten.

“Givet?”riep hij. En waarop wij ja knikte, hij het gesprek vervolgde met : “Vertrek morgen om negen uur?”

Nee, riepen wij in koor, tien uur!

Dat hield in dat hij de sluismeester van eerstkomende sluis na Givet kon vertellen welke schepen er om die tijd daar zouden arriveren. En zonder dat we het bewust nakwamen, lagen we inderdaad op dat tijdstip bij de sluis 3 Fontaines. Precies om tien uur!

Meteen 3,3 meter omhoog, waarmee we direct konden oefenen voor al dit soort sluizen die hierna nog zullen volgen. Niet gehandicapt zoals een paar jaar geleden, gebruik ik nu ook de pikhaak, van wel twee meter lang, en een lijntje is daarmee zo om een bolder gelegd. Niks middenlijntjes gedoe, daarmee houd je zo’n schip als dat van ons echt niet in de hand. En nu via die hoge lijn en via een dubbele bolder aan boord gestructureerd laten vieren. Kost wat kracht maar is, met af en toe een beetje motorische hulp, prima te doen.

Het weer is zeer wisselend. Veel wind. Dit laatste is vooral lastig bij een sluis waar geen aanleg mogelijkheden zijn en je moet wachten tot je de sluis in mag. Lastig om de boel netjes op zijn plaats te houden.

De tunnel van na Ham, was voor een Engels/Canadees stel lastig, en zo te zien zenuwslopend. Scheldend en tierend dat zijn vrouw (?) de lijnen niet goed hanteerde en dan zelf in de tunnel geen boordlichten aan doet. Krijg je een soort spookvaarder voor je.

Verder kregen we nog een kleine,toch wel vervelende verrassing in sluis Montigny, een stel voor ons trok aan de starthendel, waarmee het sassen begint, op het moment dat we de sluis in voeren.

Wij, gas erop, om het sluiten van de deuren voor te blijven. Toen ik zei dat de schipper dit toch wat al te snel deed, keek hij me aan met een gezicht van ik begrijp niet wat u bedoeld. Later toen we zagen dat hij met een lijntje in zijn hand op de walkant staand, zijn schip met het inkomende water in het gareel probeerde te houden, dachten we: “Die zijn hier nog nooit geweest.”Onbekendheid. Mooi niet, ze zijn hier val voor de derde keer…….

We liggen nu aan de kade van Haynes. Mooi weer, lekker zonnetje, beetje bewolkt en verder ziet het er af en toe best donker uit, als of het gaat onweren. Plus die bijhorende windvlagen ook.

Geen Wifi!. 

23 mei – Revin

Elke zon! Ook vandaag weer. En nog steeds geen echte drup regen. Wat spatjes zo af en toe. Dat wordt straks toch vrezen voor het waterpeil in de diverse rivier en kanalen….

Om even over tienen vertrokken en de sluizen Vanne Alcorps en Roche de l’ Uf werkten prima mee. De afstandsbediening is soms een uitkomst maar soms ook niet. Straks meer daarover. Aangekomen bij sluis van St. Joseph werden we geconfronteerd met wat er kan gebeuren als de deuren niet willen sluiten of open gaan. 

Welk probleem zich had voorgedaan weten we niet, maar bij aankomst stonden de twee sluisdeuren aan onze kant half open. Verder zagen we een aantal duikers een trap naar het water afdalen en een duik in de sluis nemen. Wij moesten een poosje zo voor deze sluis blijven dobberen, want van wachtsteigers hebben ze in Frankrijk nog niet vaak gehoord. En dan met een stevige bries is het oppassen dat je niet met je gat op de keien komt te zitten. Na een minuutje of wat zagen we een van de duikers boven komen met een verwrongen stuk ijzer in zijn hand. Hierna klommen ze weer op de kant en kregen we het sein om de sluis in te varen.

Op naar de volgende. Daar hadden we ons vanmorgen al een beetje ons geestelijk op voor bereid. De sluis van Revin. Dat blijft een lastig ding. Bereikbare bolders in de sluiswand zijn er niet en met, zelfs onze twee meter pikhaken, kan je geen lijn op de bolders op de wal leggen. Nee zonder hulp van de sluismeester of door zelf die glibberige sluistrap op te gaan kan je je nergens aan vast maken, en bungelen met een korte lijn aan de trap is geen optie. Die krijg je met geen mogelijkheid tijdig van tree naar tree gewisseld. Bovendien ga je door de enorme instroom van het water, als een gek heen in weer aan een lijn. Je moet er twee hebben, een voor en eentje achter. Dus? Japie omhoog, lijnen aanpakken, om de bolders leggen en groen van de alge terug komen. En die sluismeester? Die geeft geen krimp, blijft stoïcijns in zijn hokje zitten….

”De staat wil toch dat dit allemaal automatisch gebeurt? Wij hoeven toch niks meer te doen? Nou, dan doen die toeristen het dan ook maar helemaal alleen, zonder onze hulp!”, lijkt het wel zo te zien.

Nee vrolijk worden wij en misschien ook zij, niet van.

Alles ging verder goed en zonder enig probleem schoven we nadat we ruim vier meter omhoog gegaan waren, de sluis uit richting Revin.

Daar zijn we intussen aangekomen. Het is er redelijk rustig, slechts een paar scheepjes liggen er.

Nog even een kleine paniek daar straks, Jaap wil zo graag dat Blacky lekker in het gras kan dollen. En neemt hem op een gegeven moment onder zijn arm mee en zet op de kant. Al gauw neemt Blacky een spurtje, maar wel van de boot weg. Wij roepen en proberen hem naar de boot te laten lopen, maar in plaats daarvan raakt hij volkomen in paniek en met een duik neem ik hem, uiteindelijk na weer een noodsprong onder het gaas naar het naast gelegen terrein proberen te kruipen, te pakken. Nu loop hij met een kattentuigje rond om het dragen ervan al vast te oefenen. Misschien dat hij daarna aan een lijn naar buiten kan. Voorlopig loopt hij als een zwaar gehandicapte door onze boot. Het zit hem behoorlijk in de weg.

Geen Wifi.

24 mei – Revin

Vandaag vlijtig geweest. We zijn wezen stofzuigen, ramen lappen, binnen en buiten, en Jaap heeft de buitenkant helemaal afgespoten; er zat nog al wat hars op die zwarte spikkels veroorzaakten. Of we morgen verder gaan? Misschien nog eerst wat boodschappen doen en dan echt een beetje luieren? Of toch verder varen? In ieder geval een nieuwe gasfles halen. Vandaag kwam er eentje leeg te staan. En aangezien we hier vlakbij een station met gasflessen zagen, lijkt het me logisch daar eentje te halen, voor reserve dan natuurlijk.

En het weer vandaag? ZON, het houdt niet op.

26 mei Chateaux Regnault-Bogny

Na twee dagen Revin vonden we het intussen wel weer nodig om verder te varen. Nog een laatste boodschap gedaan bij de  Intermarche,en kunnen we dus voorlopig weer voor zeker ruim een week lekker “zigeuneren” of te wel een echte steiger of iets anders serieus hebben we zo niet nodig.

Om kwart over negen vertrokken we en nog geen uurtje later lagen we met nog vijf andere schepen te dobberen voor sluis 48 bij Dames de Meuse. Een sluis die niet meer wilde werken. De deuren aan de andere kant, wilden niet dicht. En zo werd het van rood-groen dus dubbel rood. Ruim anderhalf uur duurde het voordat er een VNF mannetje te zien was. Oproepen via kanaal 20, stond aan de achterzijde van het afstandsapparaat, of bellen naar de plaatselijk VNF (regio  Charlesville Mezieres) leverde niet meer op , dan: ik zal even mijn collega roepen(?)”.

Een mazzel, de sluis is eigenlijk net zo’n kreng als die van Revin, maar nu stond er iemand, het VNF mannetje, die de lijn om een bolder hoog op de walkant kon leggen, dat zat dan weer wel mee. 3,1 Meter water komt met een gigantische geweld de sluis instormen, maar door onze huidige techniek, zoals uitgevonden in 2007, gaat dat nu tamelijk soepel.

Ook sluis Montherme de Deville, van dezelfde Revin categorie, ging zoals verwacht. Prima.

Onderweg nog, langs de waterkant, een vos gezien.

We zijn geëindigd in Chateau Reignault Bogny,  een klein stukje doorvaren na de officiële steiger van dat stadje, aan een kade. Een plek die we al eerder een aantal keren als stopplaats hebben gebruikt.

Geen Wifi.

Vandaag zon gezien, maar meer wolken en af en toe zelfs storm gehad, windkracht 4 a 5.

Intussen is zelfs deze kade, net als de steiger hiervoor, geheel bezet. Net op tijd gestopt dus.

27 mei Charleville-Mezieres

We hebben eerder geschreven dat we geen geciviliseerde steiger voorlopig nodig hadden, maar het leven zonder een open werkend Wifi netwerk, gaat toch kriebelen. Vaak zie je een onbeschermd cq open netwerk, maar je krijgt er toch geen Internet door. Het is vrij, maar niet echt vrij. Het is mij een raadsel waarom zoiets niet werkt, mijn kennis schiet hierin duidelijk te kort. Straks naar de capitainerie hier, waar zoals een buurman net vertelde, wel Internet/Wifi is. We liggen nu uiteindelijk dan dus toch weer in een grotere stad, nl Charleville-Mezieres.

Afgelopen dagen zo’n 20 kilometer per dag gevaren. Telkens een uurtje of vier a vijf. Hangt een beetje, nou ja een beetje, van de sluizen af. Langzaam maar gestaag en intussen al bijna 600 kilometer van huis. Toch een flink aantal intussen.

Morgen gaan we ontdekken of de sluis van Charleville-Mezieres nog net zo’n onding is als een aantal jaar terug. We hebben toen gezien dat ze aan een nieuwe sluis bezig waren. Misschien iets soepeler te nemen dan voorheen. Niet meer bedelen met je lijn in je hand om hulp van de sluiswachter. Of wat echt erg is meters omhoog de ladder op, lijntje op de bolder leggen, tweemaal (!) en terug de ladder af naar aan boord te gaan. Boven blijven is dit eigenlijk geen optie aangezien je schip daar nooit eindigt maar veel eerder en dat moet je meters springen of toch de ladder, maar dan voor een kort stukje, af.

Charleville-Mezieres
En de boot waar we jaren geleden ons van Gogh drankje dronken, ligt er nog steeds....