Vrouwe Lenie Anna. Zo heet ons motorschip waarmee we, Jaap, Frieda en onze scheepskat Blacky door Europa varen.Onze boot is 11 meter lang en 3,3 meter breed en heeft een waterverplaatsing van 18 ton.Verder ontbreekt het ons niet aan luxe. Aan boord bevindt zich een douche, volledig ingerichte keuken met oven, salon met TV en hifi, eethoek, stuurhut,slaapkamer(tje)en....CV.Onze hoofdmotor een dieselmotor Daf 575, en de boegschroef een 8pk electro-motor.Plus aggregaatje voor eigen electra.


zondag 3 juli 2011

3 Juli Nancy

Wat begon als een druk gesprek tussen een paar boot bezitters, wie wat deed en wat toch eigenlijk niet kon, maar toch snel opgelost werd, ging over in een stevig feestje hier op de steiger achter en naast onze boot. We konden zo aanschuiven. Natuurlijk na een uitnodiging. “Ook een glaasje?” en daar bleef het niet bij. Heel veel glaasjes van bekend en onbekende drankjes zowel van oorsprong als van samenstelling. Iedereen werd allengs vrolijker en vrolijker en het Frans, plus ook nog Engels kwam er nog nooit zo soepel uit. Een aantal Franse mannen hebben hier soms hun woning verruild voor een boot hier in deze haven. Veel gezelliger, zeggen ze. In een appartement spreek je zelden iemand en waar kan je zoiets als gisteravond organiseren  bij of in een stenen huis ergens in Nancy? Bovendien ook nog veel goedkoper.
Het was een zeer gemengd gezelschap. Bijzonder te vermelden is dat een van de Engelse gasten een man van 32 jaar, hier kwam omdat de boot van zijn vader hier in de haven is geĆ«indigd, dit na een desastreuze ervaring in een sluis. Hangen aan de touwtjes tijdens het zakken. De beschrijving was zeer heftig. Met als gevolg dat Pa zei, stik maar met die boot, ik ga terug. De zoon is nu hier en piekert er niet over weg te gaan. Voorlopig wil hij hier een jaar blijven. Praktisch zoals ik dan ben, roep ik: “Werk?”
“Nee, ik zie wel!”
“Leven van de zon?””
“Ja zoiets!”


Verder kwam er nog man met zijn domicilie in Madagaskar met een hoop verhalen, die niet voor de kleinere mensjes onder ons geschikt zijn om in de weblog weer te geven…en hier in een Peniche ook in  deze haven woont. Elk jaar een paar maanden en dan terug naar Madagaskar. Een bijzonder figuur. Op een gegeven moment kwam hij met iets als een grote koffer aan een schouderriem, aanwandelen, en zo te zien was dat geheimzinnige ding behoorlijk zwaar, en pakte daar een schitterend oud orgeltje uit. Zijn verhaal was dat deze orgeltjes zo’n twee honderd jaar geleden verstrekt werden aan Oostenrijkse oorlogsslachtoffers, waarmee ze dan een living kon verdienen. Het orgeltje bestond uit een kast, een slinger om het “boek” te transporteren en lucht door de pijpen te laten blazen. Uniek om mee te maken.

Geen opmerkingen: