12 Augustus Trarbach-Traben

Na wederom een prachtige tocht over de Moezel zijn we aangekomen in Trarbach. Traben ligt hier aan de overkant. Al die heuvels, of zijn het al bergen, met die wijnvelden gaan eigenlijk nooit vervelen.
Bovendien meandert de Moezel hier door Duitsland zodanig, dat je steeds nieuwsgierig blijft naar het panorama wat er volgt. 
Iets over de sluizen, hier in dit laatste gedeelte van de Moezel. Ze zijn groot, allemaal zo’n 170 meter lang, en geheel afgestemd dus op het grotere vrachtverkeer. Iets waar je overigens weinig tot geen last van hebt, tot je bij een sluis komt. Je kan dan soms net wel of net niet mee. Hangt een beetje van hun grootte af. En als er geen vrachtverkeer is in de sluis, zijn er wel die passagiers- en rondvaartboten. Die zijn niet zo lang en kan je dus wel mee als……
“Drucken Sie noch ein Bisschen drauf, dan können Sie noch mit!” klonk het toen ik vroeg of we, gezien de afstand die we noch af moesten leggen naar de sluis, mee konden.
Blij, want we hebben al wachttijden gehoord van soms wel vier uur! Waarschijnlijk omdat of het vrachtverkeer etc. een complete sluis vulde of dat je niet in je eentje, gezien de hoeveelheid water, geschut gaat worden. Het weer was prachtig gisteren. Zelfs zo dat we gisteravond nog uitgebreid hebben kunnen barbecueën op het achterdek.

De steiger waaraan we liggen is van het soort waar iedereen, bootvaarders zoals wij, gek op zijn. Klein, vlak bij de stad, of soms zelfs in de stad, maar zelden beschikbaar zijn. Omdat ze nou eenmaal zo gewild zijn. Deze keer hadden wij eens geluk. Vanmorgen vroeg voer onze achterbuurman weg en het duurde geen tien minuten of een Engelsman, die gisteravond aan ons vroeg of we daar bleven liggen, kwam aangevaren. Die had dus duidelijk ergens liggen wachten op een leeg plekje zoals deze.
Hiervoor hadden we een andere steiger gezien en geprobeerd aan te leggen tot dat er een groot schip langs voer en de hele steiger als 1 golvende baan omhoog en omlaag bracht, dat je jezelf bijna daarop niet staande kon houden.
Levensgevaarlijk en bovendien, toch ook wel enigszins te licht voor ons gewicht, denken we achteraf.

Nog even een plaatje van Bernkastel. Het was er druk, maar het gekke is dat dit zo niet overkomt als je daar loopt. Heel anders dan die keer dat we in Brugge waren. Het gaat hier allemaal wat gezapiger, rustiger. Meer oudjes?

En het was er minstens zo toeristisch.